W Nowym Testamencie spotykamy dwie wypowiedzi, na pierwszy rzut oka ? sprzeczne.
a) Ratunek drogą wiary: ?Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa.? (Rz 3,28).
b) Ratunek poprzez czyny: ?Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.? (Jk 2,24).
W świetle głównych myśli Nowego Testamentu, właśnie wiara w Jezusa Chrystusa ma moc zbawienną (J 3,16; Mk 16,16; Dz 13,39; Dz 16,31). Zbawienna wiara oznacza, że to nie przestrzeganie przepisów i nakazów nas zbawia, ale decydujące znaczenie ma osobista więż z Synem Bożym: ?Ten, kto ma Syna, ma życie? (1 J 5,12). Kto wyzna, że wierzy w Pana Jezusa, doswiadczy największej zmiany w swoim życiu. W jego stylu życia i jego czynach objawi się każdemu, że: ?Jeżeli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.? (J 14,15) ? ?Ale wy też świadczycie? (J 15,27) ? ?zarabiajcie nimi, aż wrócę? (Łk 19,13) ? ?Pełnijcie służbę Panu? (Rz 12,11) ? ?Miłujcie waszych nieprzyjaciół? (Mt 5,44) ? ?Nikomu złem za złe nie odpłacajcie? (Rz 12,17) ? ?Nie zapominajmy też o gościnności? (Hbr 13,2) ? ?Nie zapominajcie dobroczynności i wzajemnej więzi? (Hbr 13,16) ? ?Paś owce moje? (J 21,17). Służba w imieniu Jezusa, przy pomocy darów Bożych, jest bezwarunkowym następstwem zbawczej wiary. Takie działanie określone jest w Nowym Testamencie jako owoc lub dzieło wiary. Kto nie dziala, nie może być zbawiony: ?A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz w ciemności; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.? (Mt 25,30). W przeciwieństwie do czynów wypływających z wiary, czyny wynikające z przestrzegania prawa (Ga 2,16) albo ?uczynki martwe? (Hbr 6,1; Hbr 9,14), to czyny tych, którzy jeszcze nie wierzą. I tu obowiązuje zasada: Nawet jeśli dwoje ludzi czyni to samo, nie oznacza to, że ich motywacje i powody dzialania są takie same. Związek z tekstem Listu Jakuba 2,24 (patrz punkt b)) wskazuje, że wiara Abrahama znalazła konsekwencje w czynach: Abraham był posłuszny Bogu tym, że wyprowadził się ze swojej ojczyzny (Rdz 12,1-6) i gotowy był ofiarować syna Izaaka (Jk 2,21). Podobnie czyn (byłej) nierządnicy Rabab (Jk 2,25), gdy uratowała izraelskich posłów Kanaan, przyjmując a następnie wypuszczając ich inną drogą, jest następstwem jej wiary w Boga (Joz 2,11). W ten sposób staje się jasne: do wiary należą również czyny. Tak jak ciało ludzkie bez duszy jest martwe, tak też martwa jest wiara bez następstwa czynów (Jk 2,26). Zatem treści zawarte w punktach a) i b), zamieszczonych na początku tej odpowiedzi, wcale sobie nie przeczą: mamy tu przykład wypowiedzi komplementarnych, wzajemnie się uzupełniających (patrz punkty: W4 i W14 w Dodatku, cz.II).
